@article { author = {چنگیزی, احسان}, title = {}, journal = {Namaeh Farhangistan}, volume = {20}, number = {4}, pages = {11-30}, year = {2022}, publisher = {Academy of Persian Language and Literature}, issn = {1025-0832}, eissn = {}, doi = {10.22034/nf.2022.146096}, abstract = {}, keywords = {}, title_fa = {کارکرد وجهی فعل ماضی در فارسی میانه}, abstract_fa = {چکیده: در زبان فارسی میانۀ کتابی، ابزارهای مختلفی برای بازنمایی مفاهیم وجهی به‌کار رفته‌است. فعل ماضی یا همان صفت فعلی گذشته که نمود تام را نشان می‌‌داده، در برخی جملات برای دلالت بر امری به‌کار رفته‌است که در آینده اتفاق می‌‌افتد، اما وقوع آن از نظر گوینده کامل است. در چنین بافت‌هایی، فعل ماضی بر مفهوم وجهی قطعیت دلالت کرده‌است. در این مقاله، نمونه‌‌هایی از ساخت‌‌های شرطی نقل شده که در آنها فعل ماضی در بند جواب شرط، برای دلالت بر مفهوم قطعیت به‌کار رفته‌است. در برخی دیگر از ساخت‌‌های شرطی نیز، فعل ماضی همراه با فعل کمکی bawēd، این مفهوم وجهی را بازنمایی کرده‌است. در جملات مقایسه‌‌ای، فعل ماضی تمنایی در بند پیرو به‌کار رفته و بر تردید و گمان کمتر و قطعیت بیشتر دلالت داشته‌است.}, keywords_fa = {فارسی میانه,وجه,قطعیت,صفت فعلی گذشته,نمود تام}, url = {https://nf.apll.ir/article_146096.html}, eprint = {https://nf.apll.ir/article_146096_ed02401f066b91aa47516ab3025e54ef.pdf} }