نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

استادیار پژوهشکدۀ علوم انسانی، بنیاد دایرة‌المعارف اسلامی (دانشنامهٔ جهان اسلام)، تهران، ایران

چکیده

ابوالفضل میبدی در مقدّمه‌اش بر کشف‌الأسرار و عُدّة‌الأبرار نوشته است که تفسیر وی بسط‌یافتهٔ تفسیر خواجه ‌عبداللّه انصاری است. مقالهٔ حاضر نخست دو فرضیهٔ اصلی را دربارهٔ هویّت مؤلّف تفسیری که منبع اصلی میبدی در تألیف کشف‌الأسرار بوده است شرح می‌دهد و شواهدی به نفع فرضیهٔ دوم عرضه می‌کند. در ادامه، ضمن توصیف فرضیهٔ تأثیرپذیری ترجمه‌های قرآنی نوبت اوّلِ کشف‌الأسرار از کهن‌ترین ترجمهٔ قرآن به فارسی (ضمن تفسیر فارسی موسوم به ترجمهٔ تفسیر طبری)، یادآور می‌شود که شاعرانگی‌های متن میبدی در ترجمه‌های نوبت اوّل و تصرّف در تحریرهای نخستین ترجمهٔ قرآن به فارسی غالباً از خواجه عبداللّه انصاری است و، به‌‌این‌‌ترتیب، میبدی را بیشتر باید ناقل دانست نه مبتکر. در دو بخش پایانیِ مقاله، نویسنده با بررسی و تحلیل ترجمهٔ آیهٔ 85 سورهٔ یوسف و آیهٔ 118 سورهٔ أعراف در بخشی از تفسیری کهن به پارسی و کشف‌الأسرار از یک سو و مقایسه و تطبیق آن‌ها با متن قرآنی از سوی دیگر، از نحوهٔ تصرّف میبدی و کاتبان کشف‌الأسرار در عبارات تفسیر انصاری سخن می‌گوید و می‌کوشد بر اساس نمونهٔ نخست، علّت اضطراب متن میبدی را در ترجمهٔ آیهٔ 85 سورهٔ یوسف نشان دهد و بر اساس نمونهٔ دوم، یکی از کارکردهای شناسهٔ «ـیذ» (ـید) را در گویش قدیم هروی توضیح دهد.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

From the Confusion of the Text to the Transformation of “-iz”: Investigation and Analysis of Two Examples of Meybodi’s Changes and the Copyists of Kašf al-Asrār in the Commentary of Khājeh Abdullāh Ansāri

نویسنده [English]

  • S. M. Emadi Haeri

Assistant Professor, Humanities Research Institute, Islamic Encyclopaedia Foundation (Encyclopedia of the World of Islam), Tehran, Iran

چکیده [English]

Rašid al-Din Abolfazl MeybodiKašf al-Asrār wa Oddat al-Abrār Khāje Abdollāh Ansāri. is icKhāje AbdollāhAnsari ic saiisaii-iz-i verb identifier in the old Heratic
 

کلیدواژه‌ها [English]

  • Khajeh Abdullah Ansari
  • Commentary of Khajeh Abdullah Ansari
  • old Herati dialect
  • Abulfazl al-Meybodi
  • Kašf al-Asrār
آذرنوش، آذرتاش، تاریخ ترجمه از عربی به فارسی (ج 1: ترجمه‌های قرآنی)، سروش، تهران 1375.
ابن‌هشام مصری، عبداللّه بن یوسف، مُغنِی‌اللّبیب عن کتب‌الأعاریب، به‌ کوشش محمّد محیی‌الدّین عبدالحمید،
ج 1، مکتبة آیة‌اللّه المرعشی النّجفی، [افست از چاپ قاهره، مطبعة المدنی]، چاپ چهارم، قم 1410 ق.
ابوالفضل میبدی، کشف‌الأسرار و عُدّة‌الأبرار، به ‌کوشش علی‌اصغر حکمت، ج  1 و 2 و 3 و 5، امیرکبیر، چاپ ششم، تهران 1376.
ابوالقاسمی، محسن (1)، تاریخ زبان فارسی، سمت، چاپ دوم، تهران 1374.
ــــــــــــ (2)، دستور تاریخی زبان فارسی، سمت، چاپ چهارم، تهران 1383.
بخشی از تفسیری کهن به پارسی، از مؤلّفی ناشناخته (حدود قرن چهارم هجری)، به ‌کوشش سیّدمرتضی آیت‌اللّه‌زادهٔ شیرازی، [با مقدّمه و فهرست برابرهای قرآنیِ فارسی از علی رواقی]، مرکز فرهنگی نشر قبله ـ دفتر نشر میراث مکتوب، تهران 1375.
ترجمه و قصّه‌های قرآن، به کوشش یحییٰ مهدوی و مهدی بیانی، دانشگاه تهران، تهران 1338.
جامی، نورالدّین عبدالرّحمن، نفحات‌الأنس مِن حضرات‌القدس، به ‌کوشش محمود عابدی، اطّلاعات،
تهران 1370.
خواجه عبداللّه انصاری، طبقات‌الصّوفیه، به ‌کوشش محمّدسَروَر مولایی، توس، چاپ سوم، تهران 1396.
رواقی، علی (1)، ذیل فرهنگ‌های فارسی، با همکاری مریم میرشمسی، هرمس، تهران 1381.
ــــــــــــ (2)، «گونه‌شناسی متن‌های فارسی: گونهٔ فارسی هروی (با نگاهی به کلمات شیخ‌الإسلام در کتابِ در هرگز و همیشهٔ انسان)»، گزارش میراث، دورهٔ دوم، ضمیمهٔ ش 4، تابستان 1395.
شفیعی کدکنی، محمّدرضا، در هرگز و همیشهٔ انسان (از میراث عرفانی خواجه عبداللّه انصاری)، سخن، تهران 1394.
صادقی، علی‌اشرف، «بحثی در باب کتاب پلی میان شعر هجایی و عروضی فارسی در دو قرن اوّل هجری، از دکتر احمدعلی رجایی»، خرد بر سر جان: نامگانهٔ استاد دکتر احمدعلی رجایی بخارایی، به کوشش محمّدجعفر یاحقی، محمّدرضا راشد محصّل و سلمان ساکت، سخن با همکاری قطب علمی فردوسی‌شناسی، تهران 1391.
عمادی حائری، سیّدمحمّد، قرآن فارسی کهن: تاریخ، تحریرها، تحلیل، مرکز پژوهشی میراث مکتوب، تهران 1386.
ناتل خانلری، پرویز (1)، تاریخ زبان فارسی، ج 2، نشر نو، چاپ جدید، تهران 1365.
ــــــــــــ (2)، دستور زبان فارسی، بابک، چاپ چهارم، تهران 1355.