نویسنده
استادیار زبان و ادبیّات فارسی دانشگاه بین‌المللی امام خمینی (ره) قزوین
چکیده
ظهیرالدّین فاریابی از شعرای طراز اوّل زبان فارسی در قرن ششم هجری است. اینکه بسیاری از تذکره‌نویسان به شرح حال او پرداخته و ادیبان و کاتبان بسیاری به اشعار او استشهاد کرده‌اند، نشان‌دهندة عظمت شأن و آوازۀ او در شاعری است. قسمت عمدۀ دیوان او را قصاید و در مرتبۀ دوم قطعات تشکیل می‌دهد و این خود بیانگر دلبستگی ظهیر به سبک قدیم خصوصاً قصیده و به‌طورِ اخصّ مدح است. ظهیر یک قصیدة عربی و دو ملمّع نیز دارد که حاکی از تسلّطش به زبان عربی است. دیوان ظهیر بارها در ایران و خارج از ایران به چاپ رسیده که مهم‌ترین آنها به تصحیح و تحقیق و توضیح استاد فقید امیرحسن یزدگردی در سال 1381 به زیور طبع آراسته شده است. مقالة حاضر با هدف رفع پاره‌ای مشکلات لفظی و معنایی و عروضی باقی‌مانده در دیوان تهیه شده است.
کلیدواژه‌ها
)