نویسنده
فرهنگستان زبان و ادب فارسی
چکیده
ویس و رامین، اثر فخرالدّین اسعد گرگانی، از کهنترین منظومههای زبان فارسی است که ریشهاش به دوران پیش از اسلام باز میگردد. با وجود اینکه از این منظومه تاکنون چاپهای متعدّدی عرضه شده و پژوهشهای بسیاری دربارۀ آن صورت گرفته، هنوز باب تحقیق دربارۀ آن باز است. از جمله موارد قابلِتوجّه در این اثر وجود واژههایی است که ممکن است صورت تصحیفشدۀ واژه یا واژههای دیگری باشند، که در این مقاله به یکی از آنها میپردازیم. در پایان یکی از بیتهای منظومه واژهای آمده که همة مصحّحان آن را «نسرین» خواندهاند. امّا باتوجّه به سیاق سخن این واژه باید نام یک مکان باشد که در این صورت «نسرین» خوانش نادرستی است. ما با ارائة شواهدی نشان دادهایم که این واژه در واقع «شنترین» است و شاعر برای گنجاندن آن در وزن منظومه، بهناچار یکی از حروف «نون» یا «تاء» را حذف کرده و آن را بهصورتِ «شترین» یا «شنرین» در بیت گنجانده است. امّا بعدها کاتبان که این واژه برایشان نامفهوم بوده است، آن را به «نسرین» تبدیل کردهاند.
کلیدواژهها