نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد خمینی شهر، دانشگاه آزاد اسلامی، خمینی شهر، اصفهان، ایران

2 استاد گروه زبان و ادبیّات فارسی دانشگاه اصفهان

10.22034/nf.2022.139855

چکیده

خواجه مجدالدّین همگر (607-686 ق) شاعر عصر اتابکان فارس، خاصه اتابک ابوبکر سعدِ زنگی است. اگرچه ظهور سعدی را در این دوران سبب غفلت از او و بسیاری از هم‌عصرانش دانسته­اند، توانایی­های شعریِ وی در برخی زمینه­ها سزاوار چشم­پوشی نیست؛ به‌ویژه از آن روی که بررسی­های همه‌جانبۀ شعرِ شاعر گامی است در راه آشکار شدن زوایای پنهان سیاسی ـ اجتماعی عصر شاعر. حبسیّه­سرا بودن مجد از جمله مواردی است که اکثر منابع بدان اشاره کرده­اند­. فراز و فرود زندگی، با وجود مَلِک‌الشّعراییِ دربار، مجد را چندی به اشارتِ ممدوح گرفتارِ حبس و بند کرده است و مشخّصه­های این امر از فحوای کلام وی نمایان است. در این نوشتار به بررسی اشعار مجد از این زاویه پرداخته­ایم. علّت، زمان و مدّت حبس، اتّهام، وصف ظاهریِ زندان، احوال درونیِ شاعر و نمونه­های شخصی، سیاسی، فلسفی و اجتماعیِ شکویٰ در شعر مجد از مباحث این مقاله است.
 

کلیدواژه‌ها